محققان شورای تحقیقات ملی در رم موفق شدند رشد یک گیاه را طوری کنترل کنند که ریشه هایی عمیق و برگ هایی بزرگ تر داشته باشد.
آنها برای انجام این کار، پیش از هر چیز کشف کردند که رشد گیاهان از طریق دو هورمون به نام های «آکسین» و «سیتوکین» تنظیم می شود.
آکسین، تقسیم سلولی را فعال می کند و سیتوکین، این تقسیم را متوقف می کند.
این پژوهشگران در این خصوص توضیح دادند: «با کمک این هورمون ها می توان توسعه سلول های بنیادی را که در گیاهان به طور مداوم احیا می شوند، به سوی رشد برگ ها و ساقه ها هدایت کرد.»
این دانشمندان همچنین توانستند ژن هایی را که این هورمون ها را بیان می کنند کشف کنند و نشان دهند که علاوه بر این ژن ها که رشد سلول ها را کنترل می کنند عوامل دیگری بخصوص در برقراری ارتباط میان بخش های مختلف گیاه و ژن هایی که روی این بخش ها عمل می کنند وجود دارد که موجب بقای گیاه می شوند.
برای مثال در ارسال پیام های ضد استرس، دو مولکول سبک که بر روی عملکردهای آنتی اکسیدان ها اثر می گذارند نقش دارند. تولید این مولکول ها موجب می شود که گیاه به استرس های محیطی پاسخ دهد. همچنین سیگنال های خطرناک مثل هجوم انگل ها می توانند به داخل گیاه وارد شوند.
برای مثال زمانی که یک حشره به برگ های یک گیاه حمله می کند، برگ های دیگر شروع به آزاد کردن موادی می کنند که موجب می شود حشرات دشمن از آنها دور شوند و از سوی دیگر، بخش های مختلف یک گیاه می توانند برای جذب حشرات مفید و دوست نیز با یکدیگر ارتباط برقرار کنند.
